Fjellskitur i Hallingdalsfjella

Eg og pappa spenner skia og går i sakte turtempo opp under Blåbergostølane. Bak oss lyser Hallingskarvet, me ser Gaustatoppen i det fjerne og glir lydlaust inn mot Reinsbotnan, ein liten sidedal ved enden av fjellet. 

I fjellet ligg det metervis med snø. Den ligg der mjuk og fin på overflata, men er hard under – og nettopp difor er det denne tida på året som er den aller beste å ferdast på ski på.

Me kan gå overalt, sjølv på langrennski.

Til toppen av fjell eller i oppkøyrde løyper. På veg oppover fjellsida frå Reinsbotnan ser me Hemsedal, der Skogshorn står majestetisk.

Bak oss ser me Norefjell og dalane mot aust, utover ser me skarvet. Eg tenkjer på kor heldige me er som kan gå her. Seinast dagen før las eg om folk i Polen, Frankrike, Italia og Spania som kun kan forlate leiligheitane sine når dei skal på butikken.

Ikkje berre bur me i eit land der regjeringa kan kome med krisepakker, me kan også bevege oss fritt med avstand. Her me går oppover fjellsida er det ingen folk å sjå.

Dessutan kostar ingenting av dette pengar, det er gratis for alle som tek turen. Det er som om me har vunne i lotto.

Vel oppe er det som at fjella viser seg frå ei annan side, som at dei reiser seg mot oss og me svingar oss mellom dei.

Det kjennest ikkje ut som Austlandet dette, meir som vestlandsk natur. Som regel går ein opp på fjelltoppane, eller ein går under og rundt dei.

På denne turen løyper me mellom og inni dei. Store fonner ligg på kvar sin side her me passerar Søndre og nordre fossedal.

Eg nynnar på Ringens Herre-melodien i det eg tek ein sving mot baksida av Blåbergo. 

Me beveger oss stille og i roleg gåtempo. Sjølve turen er ikkje nødvendigvis så krevjande, i alle fall ikkje når veret er blikkstille som i dag. Turen tek rundt fem-seks timar i turtempo, og det inkludert ei rastepause. 

«Me kan gå overalt, sjølv på langrennski. Til toppen av fjell eller i oppkøyrde løyper.
På veg oppover fjellsida frå Reinsbotnan ser me Hemsedal, der Skogshorn står majestetisk.»

Det finst forskjellige vegar ned frå fjellet med fjellski. Vil ein ta ein kortare tur kan ein løype ned Fossedalen, sjølv om denne har ei så bratt fjellside i enden at eg ville tatt av meg skia.

Eit anna alternativ er å løype rundt Blåbergo-fjellet på baksida og så fortsette ned Breadalen.

Denne nedturen er lengre, men jamnare og går mellom dei to fjella Blåbergo og Lauvdalsbrea.

Brea er majestetisk og bratt, dalen har fleire små fiskevatn, men alle er så små at ein glir forbi dei utan eit stavtak.

Det tredje alternativet er å løype ned til Lauvdalsstølane, den lengste men flataste nedturen.

Eg og pappa løyper Breadalen frå fonn til fonn før me kjem nedatt under Blåbergo og fortsett på veg heim.

Me sklir oss tilbake forbi fjell og med ettermiddagssola midt i fleisen.

Det er no fjellet er på sitt finaste. Vi nyt det.